Haarlem, 12 april 2008
Beste genodigde,
Rustig zitten ze tegenover me, mijn opening van het gesprek afwachtend. Met een vriendelijke blik probeer ik hun leeftijd te schatten, zo tussen de 50 en 55 jaar denk ik zo. Een korte oogopslag op de status leert mij dat de vrouw – de patiënte in dit geval – 53 jaar is. In mijn gedachten bal ik mijn rechter vuist en tuit ik mijn lippen. De man, haar echtgenoot zo stel ik me voor, is meegekomen voor de morele ondersteuning van zijn vrouw. Of beter gezegd, van de verzakkings- en incontinentieklachten van zijn ega. Hij wil nu ook wel eens weten wat daar dan allemaal wel niet aan gedaan kan worden. Ik schraap de keel en steek van wal.
Het was de laatste week van het gynaecologie co-schap, op het moment van dit schrijven alweer anderhalf jaar geleden. Een vak van uitersten, zo zal ik het me herinneren. Aan de ene kant de nimmer vervelende verloskunde en aan de andere kant de uiterst gore gynaecologie met de verzakkings- en incontinentie problematiek als absoluut dieptepunt. De dag ervoor was het operatieprogramma gevuld met ingrepen die zich richtten op het herinrichten van de vrouwelijke onderaangezichten. Het bleek geen sinecure, zelfs niet voor de man die dit werk al jarenlang toch wekelijks een aantal maal verrichtte: “Moet je kijken Kees hoe deze baarmoeder als een soort kermisfluit naar buiten steekt! Gelukkig heb ik genoeg ruimte om te werken. Een paard met wagen kan hier keren”.
De vrouw die tegenover mij zat, kon daarvan gelukkig geen last hebben. In 1998 een AUE stond er in hakerig handschrift, en na een de Abdominale Uterus Extirpatie – of te wel het verwijderen van de baarmoeder via een snee in de buik – was er van een kermisfluit nog weinig sprake. Wel had ze last van incontinentie, een dagje winkelen op de zaterdag hiermee verdrijvend tot een zorgeloos genot in het verleden dat ooit was. Ik werk mijn rijtje af. Heb ik alles gevraagd of wil ik nog iets weten? Is ze bijvoorbeeld al menopauzaal? Toch maar even vragen. “Menstrueert u nog mevrouw?”. De stilte die valt is pijnlijk, het antwoord van haar man zelfs dodelijk. “Ze het toch geen bahmoedah!”.
Nu, door schade en schande wijs geworden, ben ook ik tot inzicht gekomen dat je voor een menstruatie niet alleen functionele eierstokken nodig hebt, maar ook een baarmoeder, of een afvoerend orgaan, zo u wilt. Iets van een leercurve is er dan toch geweest en dat is op zichzelf al een reden voor een feest. Het afstuderen zelf vond plaats in december maar nu ook Thieme klaar is aan de TU van Delft, leek een combi-fuif ons wel op zijn plaats. Welke plaats? Haarlem in dit geval, strategisch gelegen tussen onze beider vriendenkring.
Beste genodigde,
Rustig zitten ze tegenover me, mijn opening van het gesprek afwachtend. Met een vriendelijke blik probeer ik hun leeftijd te schatten, zo tussen de 50 en 55 jaar denk ik zo. Een korte oogopslag op de status leert mij dat de vrouw – de patiënte in dit geval – 53 jaar is. In mijn gedachten bal ik mijn rechter vuist en tuit ik mijn lippen. De man, haar echtgenoot zo stel ik me voor, is meegekomen voor de morele ondersteuning van zijn vrouw. Of beter gezegd, van de verzakkings- en incontinentieklachten van zijn ega. Hij wil nu ook wel eens weten wat daar dan allemaal wel niet aan gedaan kan worden. Ik schraap de keel en steek van wal.
Het was de laatste week van het gynaecologie co-schap, op het moment van dit schrijven alweer anderhalf jaar geleden. Een vak van uitersten, zo zal ik het me herinneren. Aan de ene kant de nimmer vervelende verloskunde en aan de andere kant de uiterst gore gynaecologie met de verzakkings- en incontinentie problematiek als absoluut dieptepunt. De dag ervoor was het operatieprogramma gevuld met ingrepen die zich richtten op het herinrichten van de vrouwelijke onderaangezichten. Het bleek geen sinecure, zelfs niet voor de man die dit werk al jarenlang toch wekelijks een aantal maal verrichtte: “Moet je kijken Kees hoe deze baarmoeder als een soort kermisfluit naar buiten steekt! Gelukkig heb ik genoeg ruimte om te werken. Een paard met wagen kan hier keren”.
De vrouw die tegenover mij zat, kon daarvan gelukkig geen last hebben. In 1998 een AUE stond er in hakerig handschrift, en na een de Abdominale Uterus Extirpatie – of te wel het verwijderen van de baarmoeder via een snee in de buik – was er van een kermisfluit nog weinig sprake. Wel had ze last van incontinentie, een dagje winkelen op de zaterdag hiermee verdrijvend tot een zorgeloos genot in het verleden dat ooit was. Ik werk mijn rijtje af. Heb ik alles gevraagd of wil ik nog iets weten? Is ze bijvoorbeeld al menopauzaal? Toch maar even vragen. “Menstrueert u nog mevrouw?”. De stilte die valt is pijnlijk, het antwoord van haar man zelfs dodelijk. “Ze het toch geen bahmoedah!”.
Nu, door schade en schande wijs geworden, ben ook ik tot inzicht gekomen dat je voor een menstruatie niet alleen functionele eierstokken nodig hebt, maar ook een baarmoeder, of een afvoerend orgaan, zo u wilt. Iets van een leercurve is er dan toch geweest en dat is op zichzelf al een reden voor een feest. Het afstuderen zelf vond plaats in december maar nu ook Thieme klaar is aan de TU van Delft, leek een combi-fuif ons wel op zijn plaats. Welke plaats? Haarlem in dit geval, strategisch gelegen tussen onze beider vriendenkring.
