“What do you
know about orthopedics?”, is zijn vraag en de stilte en de serieuze blik die
zich op mijn slaperige oogopslag vastbijt, geven aan dat ik geacht word deze
vraag (waar in Nederland een 6-jarig assistentschap aan besteed wordt)
stantepede te beantwoorden.Voornamelijk
botten en breuken weet ik toch nog uit te brengen, maar het antwoord zint hem
van geen kant, zoveel is wel duidelijk aan zijn woord en gebaar.
“No! Orthopedics is movement!” en ik bereid me voor op de monoloog die
welhaast moet gaan volgen, waarin iedere medisch specialist uitlegt waarom zijn
of haar specialisme het allerbelangrijkste vakgebied is, alle anderen
overstijgend en superieur heersend boven de overige inferieure dokters, maar ik
krijg een nieuwe vraag voorgeschoteld.
“How did
Isaac Newton know about gravity?”, en nu ben ik werkelijk perplex. Mijn mond
vol tanden doen ook hem begrijpen dat de vraag iets van elaboratie verdient.
“Many people before Newton saw an apple fall from the
tree. Why did he see so much more?"
Verdorie,
wat een irritante hersengymnastiek wordt hier door deze pas gearriveerde Thaise
orthopeed aan mij persoonlijk gegeven! Het is nog geen half negen ’s morgens,
de operatiekamer is bedrijvig met rondlopend personeel, de airconditioning
maakt het frisjes in het complex en Dr Seng zijn vragen – die hij als
geweerschoten op mij afvuurt – zijn als turbulente luchtstromen die de rustige
ochtendmist die nog in mijn hoofd rondhangt onaangenaam verstoren.
“Newton
vroeg zich af of de kracht die de appel naar de aarde trekt dezelfde was als de
kracht die de maan in haar baan rond de aarde houdt”, was het zinnetje dat mijn
natuurkunde leraar op de middelbare school ons herhaaldelijk verkondigde, maar
dat kan Dr Seng toch niet als antwoord verwachten?
“No! He knew because his mind was focused! Orthopedics
is about focus."
“So the mind is important. The mind used the body as a
tool. What is the food for the mind?”
Opnieuw die
stilte en ik kijk voor de verandering maar naar de tafel voor me waar zijn lichtmetalen
dictafoon ligt. Het rode lampje geeft aan dat de dictafoon opneemt. Toen Dr
Seng drie dagen geleden aankwam, heeft hij mij zijn elektrische vriend
geïntroduceerd. Omdat hij graag zijn Engels wil verbeteren – grammaticaal goed
maar met een moddervet Thais accent, alle ‘r’-en uitsprekend als een ‘l’ –
neemt hij alle gesprekken op om ze ’s avonds opnieuw te beluisteren. Het rode licht
op zijn dictafoon geeft mij echter weinig inzicht in het antwoord dat Dr Seng
wil horen. Studeren misschien?
“No! Knowledge is the food for the mind! Study is from
textbooks. I hate textbooks!”
“So orthopedics is about knowledge! You know anatomy?
Tell me all 19 muscles of the forearm!”
“Euh…, flexor carpi radialis, flexor carpi ulnaris,
extonsor pollicis longus,…”
“DOCTORS!! You can start! The patient is asleep!”
De stem van
de anesthesiste – een maligne en vileine Duitse wiens
stemgeluid bij zelfs de meest hardhorenden op aarde de koude rillingen over de
rug doet lopen – komt als geroepen en nog voordat ik de eerste stap in de
richting van de OK kan zetten, heeft Dr Seng al zijn dictafoon bij zich
geborgen en beent hij naar de patiënt, die rustig onder zeil ligt.
Er staat
externe fixatie van het rechter onderbeen met een spongiosaplastiek uit de heup op het
programma. De onfortuinlijke patiënt was op het moment van de luchtaanval door
het Sri Lankese leger op de verkeerde plaats (zijn eigen huis) en terwijl hij
rende voor veilige beschutting, ontplofte de mortiergranaat achter zijn rug.
Het stoma naast zijn navel en de meerdere littekens op zijn onderbeen zijn
blijvende herinneringen aan onze voorgangers. De man mag van geluk spreken dat zijn wervelkolom nog
intact is en dat de enige zenuwschade die hij heeft opgelopen de nervus
peroneus is in zijn rechter been, waardoor hij altijd een klapvoet zal hebben.
“Toulniquet tleehundled! Peliostilum! Rongeul! Scissol!
Dlill! Dlill!! DLILL!!!”
De Duitse OK
assistente – die zelf ook niet achteraan in de rij stond toen de onverstaanbare
accenten werden uitgedeeld – heeft zichtbaar moeite met het begrijpen en
vervolgens aanreiken van het juiste instrumentarium. Alleen “LIGHT!” herkent ze
gelijk, direct de lamp bijstellend, maar Dr Seng heeft het tegen zichzelf, als
hij tevreden is met de mobilisatie van de oude breuk en naar andere kant van de
tafel komt om met de handzaag, beitel en hamer grote brokken bot uit de heup te
halen te zagen, timmeren en te wrikken die we straks gaan gebruiken om het gat
op te vullen. Na het kordate verzoek om een “CULLETTE” komt na enige aarzeling
van de OK assistente een Madurodam ijslepel waarmee hij vlug hapjes beenmerg
als ware het miniatuur bolletjes aardbeienijs in een kommetje schept.
Zijn
techniek van het plaatsen van de externe fixateur is anders dan ik gewend ben,
maar de vingervlugheid van de man is werkelijk fenomenaal. Zonder een handeling
teveel, alles doordacht maar toch altijd momentum behoudend, plaatst hij eerste
de pinnen aan de carbon buis voordat we ze het bot in schroeven.
“Just above the medial malleolus. Here the bone is strongest”, krijg ik
als gratis advies mee.
Na het
zorgvuldig bijknippen en plaatsen van de stukjes heupbot in het gat van het
scheenbeen, sluiten we de wond nadat we van een urinekatheter een drain hebben
gefabriceerd. De urinezak hangt aan het bed van de patiënt. We moeten niet
vergeten om de verpleging straks uit te leggen dat de katheter een drain is
zodat we niet na zonsondergang worden opgebeld met de mededeling dat de patiënt
zo weinig plast en dat wat hij plast ook nog eens erg bloederig is.
Dr Seng en
ik drinken de mierzoete thee. Eigenlijk zou hij de status moeten vullen met wat
inkt, maar ik heb al van hem begrepen dat hij een hekel heeft aan “paperwork”.
Dus als ik ten faveure van de goede sfeer op de afdeling wat opdrachten tussen
de lijntjes krabbel, begint Dr Seng waar hij was voor de operatie was geëindigd.
“So I know orthopedics from meditation. If you know my
concept you can understand everything. Simplify what is difficult. I want to
write a book about my concept. A book everybody in the world can read. But I am
too busy. I have too much paperwork. Do you understand my concept Kees?”
En omdat ik
half heb geluisterd en bezig ben met het schrijven van een aanvraag voor een
post-operatieve röntgenfoto knik ik, tegen niets of niemand in het bijzonder.
“OK! Good! So maybe you can write my book?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten